فضای مجازی، همنشینی و رفتارهای پرخطر: مطالعه رابطه همنشینی دانشجویان در فضای مجازی با رفتارهای پرخطر در فضای واقعی و مجازی

زمینه و هدف: فضای مجازی به افراد با علایق مشترک امکان می‌دهد یکدیگر را بیابند، تعامل و همنشینی داشته و رفتارهای هرچند ناهنجار و پر‌خطر را یاد بگیرند و تقویت کنند. این فضا محدودیت‌های زمانی، مکانی و نظارت‌-های اجتماعی حاکم بر رفتارها و همنشینی‌های افراد را برداشته و چندان مشخص نیست این تعاملات مجازی تا چه اندازه بر رفتارهای پر خطر جوانان مؤثر است. این مطالعه با هدف بررسی رابطه همنشینی در فضای مجازی با رفتارهای پرخطر در فضای مجازی و واقعی انجام شده است.  روش‌شناسی: این پژوهش از نظر هدف کاربردی می‌باشد و مطالعه با رویکردی کمی و روش پیمایش انجام شده است. نمونه آماری 400 نفر از دانشجویان دانشگاه شیراز بوده‌اند که با روش نمونه‌گیری طبقه‌ای انتخاب و پرسشنامه را تکمیل کرده‌اند. از روایی پژوهش با شیوه اعتبار صوری و از پایایی مقیاس‌ها با آزمون آلفای کرونباخ اطمینان حاصل شده است. یافته‌ها: یافته‌های استنباطی نشان داد، بین استفاده از موبایل، اینترنت و در نهایت همنشینی در فضای مجازی با رفتارهای پرخطر در فضای مجازی و واقعی همبستگی مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین، تحلیل رگرسیونی چند متغیره نشان داد متغیر همنشینی در فضای مجازی 37 درصد از واریانس رفتارهای پرخطر در فضای مجازی و واقعی را تبیین می‌کند. نتیجه‌گیری: فضای مجازی نه تنها عرصه‌ای برای یادگیری رفتارهای پرخطر بلکه محیطی برای ظهور و بروز آنهاست؛ تأثیر همنشینی‌های مجازی بر رفتارهای پرخطر(مجازی و واقعی)، بیشتر از همنشینی‌ها در فضای واقعی است. یافته‌های این پژوهش از یک‌سو ضرورت بازنگری در نظریه همنشینی افتراقی را با توجه به فضای نوظهور مجازی خاطرنشان می‌کند و از سوی دیگر ضرورت توجه و نظارت بیشتر خانواده‌ها و مسئولان انتظامی در پیشگیری از آسیب‌ها و مخاطرات فضای مجازی را گوشزد می‌کند.